Geboorteverhaal Dani

 

Het is vrijdag 15 oktober als ik al bellend de hond aan het uitlaten ben. Tijdens het bellen merk ik al dat er een lijn achter zit. Deze moet maar even wachten. Meteen daarna komt er weer een lijn achter. Omdat ik het nummer niet ken besluit ik mijn gesprek af te ronden en het nummer terug te bellen.

 

“Hi Nathalie. Ik ben het, Chitra, ik lig in het ziekenhuis en ik heb weeën”. Huh? Chitra... ik moet even schakelen. Ik schrik en sta meteen aan. Weeën! Nee toch!? Op hoeveel weken zit je?

Mama is pas 30 weken zwanger en ik had haar belletje dan ook nog lang niet verwacht. Ze zijn in Amersfoort en worden klaargemaakt om per ambulance naar het WKZ in Utrecht gebracht te worden. Er is pas 1 cm ontsluiting maar de weeën zijn wel echt serieus.

Halverwege het gesprek moet ze een wee wegzuchten en krijg ik papa aan de telefoon.

We spreken af dat hij mij op de hoogte houdt en ik ga kijken hoe ik zo snel mogelijk die kant op kan komen.

 

Ik haast mij met hond terug naar huis, het is 11:30 uur. Bobbie is om 12:00 uur uit school en Guusje om 15:30 uur dus hoe ga ik het doen?? Ik bel een vriendin, deze kan niet zo snel, ik bel de volgende. Check! Ze kan er om 13:00 uur zijn en ik race ondertussen naar school om Bobbie op te halen. Thuis mik ik snel de geheugenkaartjes leeg, batterijen nog even in de lader, tas inpakken. Dan wordt Bobbie opgehaald en mijn reddende engel regelt ook Guusje vanmiddag. Ik kan weer even ademen! Papa stuurt een berichtje, ze zijn aangekomen in het WKZ en ze zit nog op 1cm. Nu al komen is misschien wat vroeg laat hij weten.

 

Toch besluit ik te gaan rijden, het is vrijdagmiddag en de spits naar Utrecht is een drama dus ik kan er maar beter alvast zijn. Ik neem mijn laptop mee, dan kan ik altijd nog wat werken als het lang gaat duren. Om 13:45 uur kom ik aan in het WKZ.

 

Als ik de deur van de kamer open zie ik een mama die inderdaad flinke weeën heeft. Papa staat haar bij en de gynaecoloog verteld dat ze weënremmers heeft. “Het kan zelfs nog zo zijn dat alles weer af zakt en ze vanavond gewoon weer thuis is”. Papa, mama en ik kijken elkaar aan met dezelfde blik. Die baby komt echt wel vandaag! We kletsen wat en tussen de weeën door is mama nog steeds in voor een grapje. Ze doet het fantastisch.

 

Om 14:30 uur besluit ik even beneden in de hal een broodje te eten, de lunch was er bij ingeschoten en ik schat zo in dat er straks toch een babytje gaat komen dus er moet even brandstof in de tank. Na een paar happen komt er een appje van papa. “7 cm!" Wat!? Ik prop nog een stukje brood er in en de rest gooi ik weg. Snel haast ik mij terug naar boven.

​

Meteen pak ik mijn camera en begin te fotograferen. Waar ik eerst dacht nog zeeën van tijd te hebben wil ik nu geen moment meer missen. Mama slaat zich moedig door de weeën heen. Papa helpt met slokjes water en natte doekjes. De gynaecoloog en zusters houden alles goed in de gaten. De baby vindt het niet altijd even leuk en dus moet mama soms wat draaien om de hartslag van haar kindje weer mooi in beeld te krijgen.

 

Bij 9 cm wordt het echt wat spannender. De baby heeft het niet meer fijn en moet nu snel geboren worden. Mama wordt even streng toegesproken door de gyneacoloog. “Bij de volgende wee gaan we persen! Alles wat je hebt ga je geven, deze baby moet er NU uit!" Mama geeft alles maar het is met recht een zware bevalling. De vacuümpomp wordt klaargelegd. “nog een keer, alles geven mama, kop op! We gaan bij de volgende wee een baby op de wereld zetten!”.

 

Met een kamer vol met artsen probeer ik een tactisch plekje te vinden om de beste beelden te schieten. De adrenaliene giert door mijn lijf. Daar komt de wee! Mama geeft alles wat ze heeft en daar staat het hoofdje! Een bolletje vol met haar zie ik door mijn lens met open ogen de wereld inkijken. Al snel volgt de rest van zijn kleine lijfje. Om 15:23 uur wordt Dani geboren. Zijn lijfje wordt snel in een plastic zak gestopt om hem warm te houden en dan mag hij heel even een paar seconde bij mama op de borst. Wat een opluchting en een blijdschap bij papa en mama!

 

Al snel wordt Dani meegenomen naar de kamer er naast. Papa gaat mee en ook ik mag mee om foto's te maken. Hij wordt van top tot teen nagekeken en krijgt hulp met ademen. Ik pink zelf stiekem een traantje weg achter mijn camera als ik zie hoe hard alle artsen met hem aan het werk zijn. We horen alleen maar goede berichten gelukkig. Papa mag zijn handje vasthouden.

 

Na alle controles wordt hij in de couveuse naar mama gereden. Even kunnen ze samen naar hun kersverse zoon kijken. Papa loopt daarna mee naar de NICU waar Dani voorlopig zal worden opgenomen. Als papa terug is wordt de familie gebeld, allemaal even verrast en zo blij! We eten nog een beschuitje en dan is het tijd om afscheid te nemen. Dani en zijn ouders hebben nog een spannende tijd voor de boeg maar samen kunnen ze dit aan!

 

Lieve Chitra en Tonny, ik wens jullie onwijs veel liefde en geluk toe

met jullie prachtige mannentje!

 

Dani Sheru

15-10-2021

15:23 uur

1980 gram

​