Geboorteverhaal Isabel
Het is vrijdag 29 november. Ik krijg laat in de avond een appje: “even op controle in het ziekenhuis, ik voel de kleine meid niet veel maar nog geen teken van een bevalling”.
De volgende ochtend hoor ik dat ze toch nog 2,5 uur in het ziekenhuis is geweest en dat ze de baby inderdaad erg rustig vonden. Er werd zelfs even gesproken over vliezen breken maar uiteindelijk werd er besloten dat ze de volgende ochtend terug moest komen
voor opnieuw een ctg.
Die zaterdagochtend gaat ze terug voor controle en ze plaatsen een ballonnetje om te zorgen dat de bevalling op gang kan worden geholpen. Ze is vandaag vandaag 40 weken en 2 dagen zwanger, er is nu 2 cm ontsluiting, ik wacht het rustig af. Overal waar ik heen ga gaat mijn cameratas met mij mee… want wie weet! Moeders ligt later weer thuis op de bank
en alles lijkt rustig nu.
Die avond vieren wij bij familie sinterklaas. We besluiten er met 2 auto’s heen te rijden, mocht ik onverwachts weg moeten dan kan de rest tenminste ook nog thuiskomen.
Om 17:25 uur krijg ik een appje: “ Ik heb toch weeën nu denk ik”. Om 18:30 uur zijn alle cadeautjes wel uitgepakt en besluit ik vast naar huis te gaan rijden… ik vermoed dat ik een heel kort nachtje ga krijgen en wil dus even alle sinterklaas drukte van mij afschudden voor ik straks in actie moet komen.
Thuis krijg ik te horen dat ze inmiddels in het ziekenhuis is. Ze voelde de baby veel minder bewegen en ze had weeën. Eenmaal aan de ctg bleek dat de baby het niet naar de zin had, de ballon werd verwijderd.
Ik leg de kinderen in bed en check nog een laatste keer al mijn spullen. Cameratas, portemonnee… laat ik vast een handdoek over mijn voorruit gooien want het vriest al en dat scheelt krabben. Eenmaal klaar wacht ik het af op de bank…
20:32 uur krijg ik weer een update: “De vliezen zijn gebroken, heb nu 3 cm en even afwachten of er nu weeën komen want die zijn er nu niet” In overleg wachten we af of er weeënopwekkers nodig zijn, voorlopig nog geen reden om te gaan rijden.
Rond 21:45 uur hoor ik dat ze weeënopwekkers heeft gekregen want er kwam niets vanzelf.
We wachten af of dit gaat helpen maar om 22:45 uur is er nog altijd maar 3 cm en amper een wee te bekennen. We besluiten allemaal maar proberen te gaan slapen.
In lig natuurlijk helemaal niet lekker, wachtende op het belletje dat ik er toch uit moet… maar ik val toch even in slaap. Ietsje na middernacht, op 1 december, krijg ik van de mama een appje: “Ik denk dat je nu zo wel moet gaan komen, ik weet alleen nog niet de ontsluiting”
YES ACTIE!! Ik sluip zachtjes mijn bed uit en trek mijn kleren aan. 2 tellen later wordt er gebeld, het is de papa: “Je moet NU komen ze heeft al 8 cm!!”
HELP!!! Ik raak even in lichte paniek en vlieg in m’n schoenen en jas, gris mijn tas van tafel en roep nog naar boven in de hoop dat Peter het hoort: IK BEN WEG!!
Thank god voor de handdoek tegen de bevroren voorruit maar helaas moet ik toch echt de condens wegkrijgen aan de binnenkant en ook even mijn zijraampjes krabben.
Als er een kampioenschap ramenkrabben bestond dan had ik zonder twijfel de eerste prijs kan ik je vertellen en met nog een half beslagen voorruit besluit ik toch weg te rijden.
Met een trekker in mijn handen veeg ik stukken schoon onder het rijden om zicht te behouden… ja ik weet het heel fout maar hé 8 cm!!! Ik heb haast!!
Gelukkig is er amper verkeer midden in de nacht en ik besluit dat ik toch echt even alles op alles moet zetten en tik de 160 aan op de snelweg. Alle stoplichten werken mee en ik parkeer meteen bij de ingang. Ik trek een sprintje naar de verlosafdeling en met mijn zwarte tas op mijn rug en hartslag van 200 had ik zomaar iemand kunnen zijn die een aanslag kwam plegen maar gelukkig was er geen nachtbewaking die raar op keek.
Voor de deur van de kamer staat een verpleegster:
“Wat komt u doen”?
- Ik ben de geboortefotograaf van deze mevrouw!!
“ Ai…. ze is echt NET bevallen”
- NEEEEE WAT… ik ga de kamer binnen en zie een wolk van een minimensje op de borst bij mama liggen, nog helemaal in extase roept ze: “We hebben een dochter!!”
Ik pak meteen mijn camera en fotografeer wat nog kan. Het is dan 00:45 uur en om 00:42 uur is Isabel Julie Feiken geboren. Met recht een minimensje van maar 45 cm en 2380 gram!
Alles is zo snel gegaan, dit had niemand kunnen verwachten. Ik fotografeerde het doorknippen van de navelstreng, de eerste borstvoeding en het aankleden door papa. Om 03:30 uur ging ik, met toch aardig wat plaatjes op mijn camera, naar huis. Ik zat in de auto en liet alles even bezinken… wat een chaos, wat een hectiek, maar dit is dus ook wat geboortefotografie inhoudt. Situaties die niet voorspelbaar zijn en dus kan dit gebeuren.
Ook al kon ik er echt niets aan doen ik vond het zo vervelend en jammer voor de papa en mama, ik besloot de volgende ochtend nog even terug te komen en de eerste ontmoeting met grote broer en de opa’s en oma’s vast te leggen. Gelukkig was dit ook heel mooi en waardevol en kan ik toch een prachtige reportage afleveren.
Lieve Cindy, Jeroen en kleine Noan, ik wens jullie alle geluk en liefde toe met jullie prachtige dochter en zusje Isabel.
Isabel Julie Feiken
01-12-2019
2380 gram
45 cm
