Geboorteverhaal Isabella

 

Donderdagavond 7 november. Michèle was die dag voor de 2e keer gestript met 3 cm ontsluiting maar wederom kwam er niets op gang. Ik besloot om 22:15 maar mijn bed in te gaan en had zo’n idee dat ik vannacht weleens mijn bed uitgebeld kon worden. Ze was namelijk ruim 39 weken nu.

 

Om 01:15 uur kreeg ik een appje: “de vliezen zijn gebroken maar verder nog niets aan de hand”. Op verzoek van de verloskundige moest ze gewoon proberen te gaan slapen. Om 04:30 uur kwam het volgende appje: “heftige weeën elke 3/4 minuten!”. Toen was ik ineens klaarwakker. Yes ik mag een bevalling gaan fotograferen!! Ik sloop de kamer uit en om 05:15 uur trok ik de voordeur zachtjes achter mij dicht. Net toen ik wilde wegrijden kreeg ik een appje dat de verloskundige zou gaan langskomen. Ik wilde er niet op wachten en besloot vast te gaan rijden. Utrecht is 45 minuten en over een uurtje begint de spits, dan ben ik die mooi voor dacht ik bij mezelf. 

Om 06:00 uur kwam ik aan in het ziekenhuis. Ik parkeerde de auto mooi recht voor de ingang, er was immers nog niemand op dit tijdstip. Ik kreeg een appje van Nick: “verloskundige is geweest, nog steeds maar 3 cm, ze komt om 10:00 uur weer” 

Oei dacht ik, dan ben ik wel beetje vroeg haha!! Ik zocht een plekje in het ziekenhuis met een lekkere bank en met een kop thee zat er niets anders op dan wachten. 

 

In de wachtkamer liep een man te ijsberen, in mijn enthousiasme begon ik tegen hem aan te praten: “nou u wacht zeker ook op een baby?” hij knikte. “Geweldig hè, als u hier straks weg gaat dan heeft u er gewoon een kindje bij, zo mooi, bent u hier al lang, gaat het goed met uw vrouw, ik hoop dat het snel geboren zal worden!” Hij knikte weer… ik dacht hij zal wel zenuwachtig zijn. Maar even later begreep ik dat hij helemaal geen Nederlands sprak maar alleen Pools. Ik moest lachen in mezelf en dacht die man zal wel gedacht hebben, waar heb je het over…

 

Ik besloot maar even een rondje te gaan wandelen en om 08:10 uur kreeg ik weer een appje van Nick: “heftige weeën, en er zitten ook persweeën bij, ik ga om 09:00 even bellen naar de verloskundige”. Ik appte terug: “Persweeën!? Dan zou ik maar bellen, NU!” Hij volgde het advies op en belde meteen.  Een tijdje later volgde: “De verloskundige is geweest, 5 cm nu, we komen zo naar het ziekenhuis, kamer 107” 

 

Ik ging alvast terug richting de verlosafdeling en vroeg aan de balie of kamer 107 toevallig een bad had. Ik wist dat Michèle heel graag een bad bevalling wilde, en deze kamer had er eentje! Ik was al helemaal blij voor haar. Even later hoorde ik dat ze waren gearriveerd. 

 

Het was 09:30 uur. Ik klopte zachtjes op de deur en zag bij binnenkomst een bleek verzwakt gezichtje boven een deken uitsteken. Ze trilde van top tot teen en ik wist direct, die gaat nooit meer naar dat bad toe. Ik had gelijk, ze wilde alleen maar zo op haar zij blijven liggen, ze was helemaal op, misselijk en vooral doodmoe. Arm kind dacht ik, en je moet nog wel even…

 

Ik begon met fotograferen en even later kwam de verloskundige ook binnen. “Mag ik alsjeblieft een ruggenpik?” zei Michèle. Maar na een korte check bleek ze al 9 cm te hebben, een ruggenprik ging hem niet meer worden, lachgas was nog wel mogelijk. Het lachgas werd aangesloten en dat maakte Michèle nogal high, wat een aantal prachtige uitspraken opleverde. Zo verklaarde ze Nick nog even uitgebreid de liefde en vroeg ze aan hem ook of hij wel echt de baby wilde aanpakken en dan in de lucht wilde houden net als bij Simba. Ook vroeg ze zich ontzettend af wat die moedervlek daar nu deed op haar buik! 

 De verloskundige, Nick en ik moesten er heerlijk om lachen en Michèle kon even wat beter bijkomen tussen de heftige weeën door. 

 

Nick stond urenlang aan Michèle haar zijde met koude washandjes, AA-drink  en stopte zo nu en dan een dextro in Michèle haar mond. Na een tijdje was er een soort van onbesproken regel dat, als ze met haar tong over haar lippen ging, ze graag een slokje drinken wilde en Nick begreep haar feilloos. In de mega koffer die ze mee had zat overigens nog veel meer dan AA en dextro zoals 4 x een geboorte pakje voor de baby maar ook een pakje Noedels en roze en blauwe muisjes… Michèle had duidelijk niets aan het toeval over gelaten en was voorbereid tot in de puntjes, zelf aan rietjes was gedacht!

 

Helaas werden de weeën steeds minder en toen het moment daar was dat ze eindelijk mee mocht gaan persen en op 10 cm zat had ze helemaal nog maar amper weeën. Er werd besloten om een handje te helpen met weeënopwekkers, het was toen 11:45 uur. Na een klein half uurtje ging het echt goed zijn werk doen en stonden we allemaal in de startblokken voor het echte werk! Michèle had honger en er werd nog even een mueslireep door Nick in gestopt, en ja ook deze reep kwam uit de goed ingepakte koffer. 

 

Nick ging zijn kindje zelf aanpakken en niemand wist nog of het een jongen of meisje ging worden. Na flink wat persen zagen we een hoofdje met donkere haartjes! Er moest wel een knip aan te pas komen en toen werd het hoofdje geboren. De navelstreng zat om het nekje en alles werd heel rustig en vakkundig gedaan. Ik had prachtig de tijd om foto’s te maken. Toen was het Nick zijn beurt, hij mocht zijn kindje verder helpen op de weg naar buiten. Wat deed hij dat fantastisch!! Om 12:42 hield hij een prachtige baby in de lucht, helemaal bedekt met een wit laagje huidsmeer. “HET IS EEN MEISJE!!” riep hij uit en legde zijn dochter op de borst bij mama. De kamer werd gevuld met vreugde, tranen en gelach. Michèle was zo intens gelukkig en alle ellende van de afgelopen uren verdwenen als sneeuw voor de zon. “Isabelle Lauren” zij Michèle trots, ons meisje! 

 

Isabella lag heerlijk bij mama en liet zich prachtig horen met een kersvers babyhuiltje. En ik veegde achter de camera steeds mijn tranen weg. Wat blijft het toch intens mooi om zo’n moment mee te mogen maken. Michèle bleef maar lachen en roepen hoe gelukkig ze was terwijl Nick zijn tranen liet gaan. Even later mocht hij de navelstreng gaan doorknippen.

 

Helaas wilde de placenta maar niet komen en was het noodzakelijk dat Michèle naar de OK ging. Ze verloor daar ook nog bijna 3 liter bloed dus het werd een hectische afloop. Nick mocht in de tussentijd met Isabella op zijn borst in de kamer wachten. Ouders werden gebeld en om 15:00 uur was Michèle weer terug op de kamer. Ik legde nog even de eerste momenten met opa, oma en tante vast en toen was het voor mij tijd om te gaan. 

 

Ik pikte nog even een broodje kroket en een appelflap uit het restaurant mee, ik had sinds 10:00 uur niets meer gegeten, wat suiker was welkom. Om 16:30 uur was ik moe en voldaan thuis, wetende dat ik een SD-kaartje had wat vol stond met prachtige foto’s. Ik kon niet wachten om ze te gaan bekijken. Nick, Michèle en Isabella verbleven nog een nachtje in het ziekenhuis, Michèle heeft nog extra bloed gekregen en ze mochten de volgende dag naar huis. Alles gaat goed en ik wens ze alle geluk van de wereld met zijn drietjes. 

Wat een topteam waren jullie samen!

 

Isabella Lauren - 08-11-2019

12:42 uur

3950 gram

51 cm