Geboorteverhaal James
Het is woensdag ochtend 09:30 uur als ik het eerste appje van moeder binnen krijg.
“Hey Nathalie, controle gehad 1 cm en de verloskundige denkt dat het vandaag wel gaat gebeuren”
“Ohhh” roep ik naar beneden, “misschien mag ik vandaag wel mijn eerste geboorte ooit vastleggen!!” Ik zet mijn telefoon meteen op de luidste stand, nu mag ik absoluut geen appjes of belletjes meer missen. Ik stuur terug dat ze het moeten laten weten als ze naar het geboortehuis vertrekken.
11:50 vader appt: “we vertrekken nu”
“Ik moet NU gaan” roep ik en pluk mijn cameratas van tafel. Peter vist mijn broodje uit de oven die ik er net had ingestopt, “je moet wel wat eten, neem maar mee in de auto”.
Met een warm broodje op een plastic bordje naast mij vertrek ik richting geboortehuis. Eigenlijk krijg ik al geen hap meer door mijn keel, ik vind het best spannend geef ik toe. Ik dwing mijzelf even te eten. Je weet natuurlijk nooit wanneer de volgende gelegenheid er is om wat te kunnen eten tijdens een bevalling.
Eenmaal aangekomen in de parkeergarage zie ik vader en moeder al lopen, alles nog rustig denk ik bij mezelf. Mijn hartslag kan even naar beneden ik weet dat ik tijd genoeg heb nu en ik zoek een plekje om te parkeren.
In het geboortehuis begroet ik de verloskundige en de verpleegkundige die al aanwezig zijn. Moeder is rustig haar spulletjes aan het uitpakken en samen met de vader bedenken ze welk pakje hun kindje na de geboorte aan mag trekken. "Het groene mutsje of toch de witte?" Het wordt het groene pakje met het witte mutsje als “eerste pakje” zo schattig en klein in maatje 50. Ik zet het meteen even op de foto.
Het bad in de kamer wordt gevuld, als ze graag in bad wil dan is alles alvast gereed. Ik schiet wat foto’s van de kamer en laat ze dan lekker alleen. De weeën komen en gaan met nog goede tussenposes en echt weg puffen is nog niet nodig.
Ik settel mij in de koffiekamer en scroll op instagram door geboortefoto’s. Nog even wat technische dingen bekijken en in mijn hoofd bedenk ik waar ik straks het beste plaats kan gaan nemen in de kamer en bij het bad. Af en toe spiek ik of de verloskundige even hoe het gaat daarbinnen. Als ik rond 14:00 uur weer kom kijken zijn de weeën toch wel wat heftiger. Ik maak wat foto’s en besluit ze dan weer even alleen te laten. Niet veel later gaat de verloskundige de vliezen breken, dit zet zoden aan de dijk en de weeën komen nu snel en hevig op gang. Het echte werk gaat beginnen, vanaf nu zal ik de kamer niet meer verlaten.
Niet veel later komt er het besluit om verder te gaan in het grote ruime bad, er wordt nog wat warm water bijgevuld en de verloskundige en vader helpen moeder het bad in te komen. Eerst staan, later zittend op haar knieën, haar handen en hoofd rusten op de badrand. Vader zit er met een krukje bij. Moeder heeft zijn hand stevig vast en met zijn andere hand blijft hij koude washandjes over haar hoofd deppen. Als er even niemand anders is ren ik tussendoor met koude washandjes op en neer en vul glaasjes water. Tussen de heftige weeën door nipt ze wat slokjes via een rietje naar binnen. Wat een powervrouw, zo beheerst, zo kalm… ik kijk vol bewondering toe. In ditzelfde bad lag ik 7 jaar geleden ook… maar dat ging niet zo beheerst dacht ik bij mijzelf.
15:45 de verloskundige wil checken hoe het er voor staat maar daarvoor zal ze in een andere houding moeten gaan liggen. Het lukt haar om tussen het puffen door op haar rug te draaien en vindt een ander houding om de hevige weeën op te vangen. “We zijn er bijna meid” hoor ik de verloskundige zeggen. Maar dan is er persdrang. “Het gaat nu komen hoor” roept moeder. Het mag… zegt de verloskundige en samen met vader en de verpleegkundige staat iedereen gereed. Ik heb een mooi plekje weten te vinden en sta in de starthouding. Nu komen de foto’s waar ik zo op heb gewacht al die tijd… “Het Moment”.
Het is pittig… na 5 x persen besluit de verloskundige dat ze verder moet gaan op het bed. Met 2 man wordt ze uit het bad gehesen en ik volg een spoor van water op de grond dat van de badkamer naar het bed gaat. Mijn slippers (ja ik had ik alle haast niet eens schoenen aan gedaan haha) heb ik in een hoekje van de badkamer uitgegooid en op mijn blote voeten snel ik door de plasjes water naar een positie aan het hoofdeinde van het bed. Ik mik ook nog een kopje koffie om… een zorg voor later.
Ik sta er klaar voor, nu gaat het echt gebeuren! Met 4 man coachen we moeder door de persweeën heen. “Kom op, je kan het, bijna meid, laatste keer, diep inademen en door!” Het hoofdje staat, nog 1 x persen en dan is hij is. Moeder neemt een diepe hap lucht...
16:10 uur “JE ZOON, HIJ IS ER, JE HEBT HET GEDAAN!!!” roep ik met tranen over mijn wangen vanaf achter mijn camera. Ik blijf doorschieten en zie alles door mijn lens gebeuren.
Het kleine mannetje wordt snel met handdoeken schoongeveegd en ligt bij moeder op de borst, we wachten gespannen op een eerste huiltje.
Het is stil… we blijven wachten op gehuil maar dat komt maar niet. Vader en moeder kijken gespannen toe… wat nu!?
Al snel pakt de verloskundige het kleine ventje op en verlaat de kamer, “meekomen nu!” roept ze naar vader. Ik blijf achter met moeder en stel haar gerust. “rustig maar, het komt goed” Er rennen mensen in en uit maar we horen niet wat er gaande is. De minuten lijken uren te duren, we horen een alarm af gaan. Ik probeer moeder af te leiden en zeg dat dat vast bij de procedure zal horen. Ook vader komt in paniek de kamer weer binnen… hij trekt het even niet meer en ik breng vader en moeder bij elkaar zodat ik polshoogte kan nemen bij de baby.
“De navelstreng zat 2 x om zijn nekje, hij heeft even een moeilijk start en we gaan hem helpen, het komt goed” verteld de verpleegkundige. Ik vraag aan moeder hoe haar zoontje heet: “James” zegt ze. Wat een prachtige naam... Ik vraag haar of ze wil dat ik naar James toe ga om te fotograferen. Dat wil ze graag, ik veeg mijn tranen weg en stap weer in mijn rol van fotograaf. Hij wordt met spoed in een couveuse meegenomen naar het Moeder Kind centrum in het ziekenhuis dat gelukkig 1 verdieping erboven zit. En dan hoor ik hem huilen… JA, wat fijn een babyhuiltje!
Zuurstof, infuus, plakkertjes… binnen no-time zijn er 5 man bezig om van alles aan te sluiten. Vader komt ook aanlopen en ik probeer hem troost te bieden. “Hier is hij op de goede plek”. Samen staan we in een hoekje toe te kijken, tussendoor maak ik wat foto’s. Ik pendel wat op en neer tussen baby James en moeder om update’s te geven en als moeder klaargemaakt is en James stabiel, worden ze eindelijk herenigd. Hem vasthouden gaat helaas nog niet, beiden ouders pakken 1 handje vast en kijken hem verliefd en bezorgd aan. De kinderarts verteld wat er gaat gebeuren en laat ons dan alleen… ik maak snel foto’s van moeder en James en met zijn drietjes samen.
Het is inmiddels 18:00 uur. We praten even over alle hectiek die net over ons heen is gekomen en speculeren over wat er gaat komen. De NICU (neonatale Intensive Care Unit) is voor nu de beste plek voor kleine James verteld de kinderarts. Deze is niet in het huidige ziekenhuis en er zal een overplaatsing geregeld worden.
Door alle spoed kon vader niet de navelstreng doorknippen en daarom mag hij nu alsnog even een stukje afknippen. Ik fotografeer het. Daarna is het tijd om afscheid te nemen. We houden contact spreken we af. Ik geef ze een laatste knuffel.
Ik stap in de lift naar de parkeergarage. Geen idee op welke verdieping ik mijn auto heb geparkeerd. Ik stap uit op verdieping 3… geen auto vinden die van mij is, ik probeer verdieping 2 en daar staat hij, alleen, het is inmiddels bijna 18:30 uur. In mijn auto vind ik nog een restje van mij broodje uit de oven en ik besef dat ik sinds dat broodje van 11:50 uur niets mee gegeten of gedronken heb. Ik heb ook geen honger.
’s Avonds hoor ik dat ze goed zijn aangekomen op de NICU. Ik upload meteen de foto’s… wat zijn ze mooi, wat een prachtig koppie heeft James.
Mijn eerste bevalling, en dan zo’n hectiek. Hoe gek het ook klinkt maar dit is het mooiste wat ik ooit heb gedaan. Als ik kon kiezen fotografeerde ik vanaf vandaag alleen nog maar geboortes.
Lieve Derryl en Merel, gefeliciteerd met jullie prachtige zoon. Lieve James, zet hem op kleine kanjer dan kun je snel naar huis, je grote zus wacht op je!
(na 6 nachtjes ziekenhuis mocht James gelukkig mee naar huis, het gaat goed met hem!)
