Geboorteverhaal Noué

 

Het is woensdagavond 11 mei als ik om 20:30 uur een berichtje krijg van mama Dimpfy.

“Sinds 17:30 uur weeën, nu om de 3-5 minuten”. Ze is 41 weken zwanger en het rommelde al een hele week, maar nu leek het na een strippoging die middag dan toch echt begonnen. De verloskundige komt om 21:00 uur langs, 3 cm ontsluiting. Ze laat weten om 23:00 uur nogmaals te komen checken of de weeën dan wat sterker zijn. Omdat de bevalling in het ziekenhuis zal plaats vinden denken we dat we bij de volgende check wel door kunnen naar het ziekenhuis.

 

Helaas blijkt het om 23:00 uur nog niet sterk genoeg te zijn, wel krap 4 cm, dus we wachten het af.

Ik besluit niet naar bed te gaan want er uit moeten als je net lekker ligt is erger dan opblijven. Met kleren aan kruip ik op de bank, wachtend op “het” appje. Elk uur zie ik op de klok en elk uur denk ik “als ik nu naar bed ga moet ik er toch uit, let maar op”. Niet zo slim van mij want uiteindelijk is het 05:00 uur geweest als het verlossende appje komt. De weeën zijn nu sterk en de verloskundige komt checken. Om 06:15 uur rijd ik naar Harderwijk, Dimpfy, Björn en de verloskundige zijn ook net vertrokken.

 

Het ziekenhuis blijkt vol te liggen en daarom starten we in het geboortehuis. We hopen dat er over een paar uur dan een plekje vrij zal zijn en we dan door kunnen naar het ziekenhuis. Eenmaal binnen blijkt Dimpfy helaas nog steeds op 4cm te zitten. De afgelopen uren hebben dus weinig gedaan.

De weeën zijn er helaas niet minder om en ze besluit ze verder in het bad op te gaan vangen.

 

Het warme water geeft wat verlichting. Heel kalm en rustig zucht ze de weeën weg met Björn aan haar zijde. Na 1,5 uur in bad blijkt er helaas nog altijd maar 4 cm ontsluiting te zijn. Dimpfy heeft het koud en ze besluit uit het bad te gaan en op bed te gaan liggen met het TENS apparaat. Hopelijk haalt dat de scherpe randjes van de heftige weeën af.

 

Maar niets is minder waar. Het helpt totaal niet en ze heeft het erg zwaar. Het is inmiddels bijna 10:00 uur en nog altijd zijn er geen extra centimeters ontsluiting. Dimpfy geeft aan dat ze het op dit tempo niet meer vol gaat houden als de ontsluiting zo langzaam vordert. Ze wil graag een ruggenprik.

 

De verloskundige belt naar het ziekenhuis om te vragen of er een plekje vrij is. Alles is vol!

Dit betekent uitwijken naar een ander ziekenhuis. We bellen Amersfoort: vol! Zwolle: Vol! En uiteindelijk kunnen we in Almere terecht. Flinke tegenvaller voor Dimpfy die nu met volle weeën 40 minuten in de auto moet, maar we hebben geen keus helaas.

​

Ik rij alvast vooruit en kom rond 10:30 uur aan, niet veel later rijdt Björn met Dimpfy ook de parkeerplaats op. We krijgen een kamer toegewezen en verschillende verpleegkundige komen helpen. Alles wordt meteen in gereedheid gebracht om zo snel mogelijk een ruggenprik te kunnen zetten.

 

De hartslag van de baby is helemaal in orde, Dimpfy is er klaar voor en om 11:30 uur komt de arts de ruggenprik zetten. Eindelijk krijgt Dimpfy even rust en kan ze een beetje bijkomen. Ze is inmiddels erg moe en van de ruggenprik wordt ze ook wat misselijk. Ze probeert haar ogen te sluiten en wat rust te nemen terwijl Björn en ik om beurten even snel een broodje eten in het restaurant.

 

Uren gaan voorbij en de ontsluiting vordert maar traag. Elke keer worden de weeënopwekkers verhoogd en als ze zo sterk zijn dat ze door de ruggenprik heen komen wordt ook die weer verhoogd.

Zo gaat het een tijdje door tot het avond is. Dimpfy is er inmiddels flink misselijk van en moet veel overgeven. Ze is al zo lang bezig maar tegen 22:00 uur in de avond krijgt ze dan eindelijk te horen waar we al zo lang op wachten: bijna volledige ontsluiting. Ze mag mee gaan persen.

Een uur lang geeft ze alles, zo ziek en moe als ze zich voelt blijft ze doorzetten.

Maar als het 23:00 uur is moet er toch echt een keuze worden gemaakt. Of nog proberen met de vacuümpomp of een keizersnede. Deze baby laat zich niet vanzelf op de wereld zetten.

 

Dimpfy is op, moe en misselijk, al 17 uur is ze bezig. Ze kijken elkaar aan en Björn ziet het ook, dit gaat zo niet lukken. Samen besluiten ze voor de keizersnede te gaan.

 

Helaas wordt er besloten dat ik niet mee zal mogen op de O.K.. Wat een domper dat ik na al die uren nu HET moment niet voor ze kan vastleggen. Gelukkig worden en heel veel foto's met de mobiel van Björn gemaakt en kan ik deze voor ze nabewerken. Ik wacht in een lege kamer.

 

Om 00:45 uur komt Björn met een couveuse aangelopen. Zo trots als een pauw laat hij mij zijn dochtertje zien: Noué. Geboren om 1 minuut voor middernacht. Kerngezond. Grote ogen kijken mij aan. Wat een prachtig meisje. Björn krijgt haar op zijn borst en samen liggen ze heerlijk huid op huid. Dimpfy moet nog even ter observatie op de uitslaapkamer blijven.

Ik maak nog wat foto's van vader en dochter en om 01:30 uur verlaat ik het ziekenhuis.

Super trots op Dimpfy, super blij met een gezond meisje, maar o zo balen dat ik er niet bij kon zijn.

 

Maar ook dat is geboortefotografie, niets is te plannen en alles gaat zoals het komt!

 

Na 2 nachtjes mochten ze allemaal fijn naar huis.

 

 

 

Lieve Dimpfy en Björn,

Ik wens jullie onwijs veel liefde en geluk toe

met jullie prachtige dochter.

 

Noué Rose 

12-05-2022

23:59 uur